Teatr Kukiełek

Dziewczyna przechadzała się po uliczce i co ławeczkę czyściła swoje pobrudzone buciki od błota, i innych cudowności lasu. Uśmiechnięta natrafiła w końcu na ten budynek z wiszącym billboardem-winowajcą, który w szczególności zwrócił jej uwagę. Kusił ją, zapraszał na niecałą godzinkę by weszła i rozejrzała się w środku. Nie mogła oderwać od niego wzroku, więc postanowiła zaryzykować, bo w końcu i tak jej się nudzi. Raz jeszcze przeczytała niewielkie literki tuż przed wrotami, aż w końcu je pchnęła swoimi kościstymi dłońmi. Otworzyły się one z gracją, po cichu, przez co od razu mogła poczuć na swojej własnej skórze atmosferę tego miejsca. Postawiła pierwszy krok, a później kolejny i kolejny. Do jej nozdrzy uderzał specyficzny zapach teatru, lecz nie zniechęciło ją to. Obracała się ciągle po gmachu i z zainteresowaniem migoczącym w jej oczach obserwowała. Rejestrowała każdy szczegół, który wyrył się w pamięci czarnowłosej na kilka kolejnych minut. Działo się tak aż do kolejnych drzwi za jakimi zapewne znajdował się spektakl. Dobiegały ją śmiechy, chichy oraz okrzyki czy też i gwizdanie jak na meczu. Otworzyła je i od razu dołączyła do rozbawionych dźwięków niewielkiej publiczności. Zasiadła przy najbliższym wolnym miejscu i zabijała swój czas na patrzeniu jak te martwe lalki starają się ze wszystkich swoich sił zabawić publiczność nawet tymi najgorszymi chwytami...