Miejscowy kosciół

Jest to drewniany, wiekowy kościółek, który może pomieścić kilkaset wiernych, a to dość mała liczba. Wchodzimy przez masywne drzwi, które jakiś życzliwy artysta misternie ozdobił płaskorzeźbami przedstawiającymi sceny biblijne. Klasycznie po bokach są dwa ołtarze boczne, a centralnie stoi jeden pozłacany, a za nim obraz świętego, patrona tego kościoła. Po obu stronach stoją dwa rzędy cieżkich, drewnianych ław. Jest to piękne miejsce, o ile ktoś lubi prostotę.

Dzień był pogodny. Słońce wystarczająco świeciło by mogło mnie zachęcić do wyjścia z domu i wyprawy. Gdziekolwiek, oby jak najdalej od moich myśli, które powoli zaczęły mnie przytłaczać. Były zaplątane, ciężkie, bardzo uciążliwe. Ich moc zdawała się być nieograniczona. Miałem na głowie wiele problemów, zadań, które chcąc czy też nie, musiałem wykonać. Nie zauważyłem nawet kiedy znalazłem się na zewnątrz, a kroki szybko poprowadziły mnie do pobliskiego kościoła, który znajduje się wystarczająco blisko, bym nie musiał przechodzić całego wybrzeża trzy razy. Ubrany jestem jak zwykle w proste, jeansowe spodnie, niebieską koszulkę na długi rękaw. Na to narzuciłem swój lekko przydługi sweterek w kolorze szarym. Niestety, nie lubiłem koszulki, którą posiadałem na sobie. Dostałem ją od mamy na szesnaste urodziny, a że nieszczególnie już rosłem, okazała się być na mnie nadal dobra. Tak czy inaczej, z Dystryktu zabierałem się w niezłym tempie więc brałem to, co pierwsze wpadło mi w dłonie. Nie miałem wystarczająco ubrań by przeżyć tydzień bez noszenia jednego przedmiotu przez trzy dni, ale to już lepsze niż nic.
Chrząknąłem cicho, w momencie gdy delikatny podmuch wiatru zaczął czesać swoimi smukłymi palcami moje białe, delikatne włosy. Nienawidziłem tego uczucia. Pojedyncze włosy zaczęły mi wchodzić do oczu a pukle kręciły się tak mocno iż mentalnie poczułem z tyłu swojej głowy kołtuny. Nie chcąc myśleć ani minuty dłużej, wszedłem do środka budynku.
Jak się okazało, w środku panował półmrok. Mimowolnie moje serce zaczęło szybciej bić. Nienawidzę ciemności-usłyszałem w swojej głowie piskliwy głosik. Czasem odnoszę wrażenie że mój mózg reaguje o kilka sekund za późno i tłumaczy mi to wszystko raz jeszcze, tyle że słownie. Cmoknąłem pod nosem z dezaprobatą i pokręciłem przecząco głową. Nigdy nie nauczę się mówić sam do siebie i reagować normalnie. Opuściłem ramiona po tym, jak zmęczonym spojrzeniem rozejrzałem się dookoła. Widziałem tyle, na ile pozwalały mi prymitywnie zmontowane lampki, które tak naprawdę psuły cały klimat kościółka. Ściany, jak i sama podłoga zabita była ciemnymi deskami. Kiedy tylko postanowiłem postawić krok do przodu, mój ciężar spowodował iż wiekowe drewno jęknęło niczym wybudzające się z zimowego snu mroczne potwory. Przerażające-dodałem w myślach, po czym ruszyłem dalej.
Jak się okazało, we wnętrzu było zdecydowanie chłodniej niż na podwórku. Co chwilę zatrzymywałem się i instynktownie patrzyłem za siebie, jakbym specjalnie czekał na coś, co mógłbym ujrzeć pod ścianą. Westchnąłem teatralnie, jakby ktoś oglądał teraz moje wyczyny, po czym by nie męczyć nóg podróżą, usiadłem na jednej z długich ławeczek ustawionych specjalnie dla wiernych. Oparłem się wygodnie czując, jak deska zaczyna wbijać mi się w żebra. Ściągnąłem znacząco brwi, po czym podniosłem spojrzenie na ścianę znajdującą się przede mną. Poza głównym ołtarzem, widniał tam krzyż, zapewne też wykonany z tego samego materiału co wszystko w tym miejscu. Przez chwilę zawiesiłem wzrok na postaci, jaką był Jezus. Przełknąłem głośno ślinę, niepewny tego, co mam teraz robić.
Nie minęło sporo czasu, a opuściłem głowę, łącząc dłonie i układając je na swoich kolanach.
-Doprawdy, nie wiem jak mam z Tobą porozmawiać.-zacząłem niepewnie, słysząc swój cichy głos, który odbił się miękkim echem od ścian.-Wiem, że nie jestem częstym uczestnikiem coniedzielnej mszy, ale chciałem prosić tylko o jedno. Może nie prowadzę czystego życia i nie staram się tego robić, ale serio. Mam jedną, małą prośbę. Proszę, nie zabieraj mojej duszy do Piekła. Gdyż prowadzę je właśnie tutaj i nieszczególnie mi to odpowiada.
Skończyłem monolog swoim zmęczonym głosem, przetarłem powieki. Mimowolnie poprowadziłem kciukiem po lewym policzku. Wzdłuż znaku, który mi pozostał. Znaku po truciźnie. Skrzywiłem wargi w grymasie, opuszczając dłonie z powrotem na kolana. Wypuściłem powietrze nosem, opierając się jeszcze wygodniej. Ta deska już dawała mi się we znaki. Zamierzałem tu trochę posiedzieć, od tak, dla zabicia czasu i ucieczki od codzienności, która przytłaczała mnie tak samo, jak moje splątane myśli.


Przepraszam że teraz, ale zmieniłam pozycję na kwiaciarnię.